Elke gekozene, volksvertegenwoordiger, moet op zoek naar zijn rol, zijn taakopvatting.
De opstelling van een Provinciale Statenlid wordt door allerlei factoren bepaald.
Er zijn politieke omstandigheden die een rol spelen: maakt hij deel uit van een coalitie of van de oppositie; is de partij waar hij uit voortkomt bestuurlijk ingesteld, of heeft de club misschien meer een radicaal offensieve houding.
Ook de aard van de persoon is vanzelfsprekend van invloed. Een afgestuurde bestuurskundige vult zijn rol anders in dan een wat opportunistisch persoon. Onderbouwde Nota’s tegenover snelle “Oneliners”.
Mijn achtergrond zit, naast de sociaal-democratie, in m’n vakbondsverleden. Voor mij betekent dat dat je altijd “achterom moet kijken”. Zijn de mensen voor wie je het politieke werk doet er nog en staan ze nog achter de route die je neemt. En werk je naar een concrete oplossing, waar die mensen ook iets aan hebben.
Dit klinkt allemaal wat abstract. Een voorbeeld ter verduidelijking.
In de duinen van Noord-Holland is sprake van een veel te hoge grondwaterstand. Dit zorgt voor overlast voor de gebruikers van het duingebied (recreatie zoals duinlandjes, zomerhuisjes en fietspaden), huizen waarvan de kelders onderlopen (Bloemendaal) en wegen die onder water komen te staan (Bergen aan Zee).
Een oplossing is niet makkelijk, want er zijn verschillende instanties bij betrokken (Gemeenten, terreinbeheerders (PWN), waterschappen en ook de provincie). Ieder leek te doen wat hem/haar goeddunkt. De mensen die door de overlast geraakt werden, zorgden via inspreken dat de problematiek op de agenda van de provinciale politiek kwam. We maakten een motie, die Gedeputeerde Staten ging opdragen hier coördinerend in op te treden. De desbetreffende Gedeputeerde had er niet veel trek in, wellicht zag ze het als een bestuurlijk drijfzand. De meerderheid van de Provinciale Staten dwong haar. Ze houdt echter de afstand tot de praktijk in stand.
Als Duo-Statenlid bleek dat je dan toch wat kan bereiken. Door de discussie zichtbaar te voeren én door een paar van die verschillende partijen wat onder druk te zetten, komt er beweging in de zaak, gaan partijen in ieder geval meer samen optrekken.
In het duingebied rond Egmond en Bergen worden concrete acties ondernomen, pompen. De organisaties werken samen.
Het vreemde is dat onder het Noordzeekanaal (Bloemendaal, bijvoorbeeld), het vooral blijft bij praten. De gemeente lijkt de andere kant op te kijken. Hier zou de provincie een flink duwtje kunnen geven, zodat de verantwoordelijke partijen (terreinbeheerders en gemeente) zich verplicht voelen samen op te trekken.
Mensen hebben grote overlast van het grondwater en de politiek moet dat aanpakken. Dat verwachten kiezers van de gekozenen.
Wat de inwoners niet nodig hebben is dat er grote stukken in de Telegraaf verschijnen en Hart voor Nederland opnames maakt. Met name als de boel al voor een groot deel geregeld is. Ach en wee roepen, zonder oplossingen te bieden. Dat is politiek voor de beeldvorming, voor de bühne, in plaats van daadwerkelijke, resultaat gericht aan de slag te gaan.