Tja, ik ben geboren in 1956. Lid van de generatie van na de oorlog. De generatie die het jarenlang voor het zeggen had in de wereld. We worden nu langzaam maar zeker aan de kant gezet door de generaties die na ons aan de beurt zijn.
En natuurlijk is dat terecht.
Ieder zijn beurt…
Als rechtgeaarde boomer moet je regelmatig op je lip bijten. Zinnen als “dat heb ik in 1992 als eens geprobeerd en het lukte niet, omdat…..“.
Iedere generatie heeft recht om z’n eigen pad te kiezen, om z’n successen te hebben en ook om de verkeerde afslag eens nemen.
Wat ik mezelf probeer aan te leren is te wachten tot er een vragende blik komt, als er een gat van onduidelijkheid valt. Dat is het moment waarop je je kennis en ervaring als boomer kan laten zien. Het is voor mij een flinke leerschool, met als onderwijzers onze kinderen, de plek waar ik werk en daar waar ik politiek actief ben.
Anders wordt het als het gaat om de dingen waar ik voor sta. Solidariteit, emancipatie, nieuwsgierigheid, ieder mens serieus nemen, om maar iets te noemen. Dan gaat het niet om kennis en ervaring, dan gaat het om de kern van menszijn. Wie je bent. En wat mij betreft mag die gehoord worden en mag er vanzelfsprekend weerwoord opkomen.
Als ik als “boomer” aan de kant geschoven wordt, terwijl het om mijn menselijke kern gaat, krijg ik kriebels.
Mijn kern vindt zijn basis in waar ik opgegroeid ben. Naast het opdoen van levenservaring, inclusief (zelf)studie.
Mijn ouders hadden de nodige shit meegemaakt voor en in de oorlog en wilden voor hun kinderen het beste. Iets van: dat nooit meer. Niet meer een oorlog, maar ook niet de armoede waarin ze allebei in opgegroeid zijn.
Dit heeft mij een fundament voor het leven gegeven. Het woord “samen”, komt daarbij elke keer om de hoek kijken.
Een paar van de generaties na de boomers zijn opgegroeid in een scherpe tijd van individualisering, van meritocratie (als het niet lukt, komt dat door jezelf…). Opgegroeid vanaf de jaren tachtig.
Wij als opvoeders deden daar linksom dan wel rechtsom aan mee. Ook beïnvloed door de tijdgeest. Na “geen armoede meer”, werd het ” The sky is the limit”. Ook omdat we als boomers geleerd hadden voor onze rechten op te komen. En dat deelden we met onze kinderen.
De achtergrond is dan een fundamenteel andere.
Die tegenstelling, opgroeien op basis van gezamenlijk bouwen, tegenover individueel je mannetje staan, heeft de afgelopen jaren een gesprek tussen de generaties gefrustreerd. We spraken een verschillende taal.
Maar toch. De laatste jaren laten zien dat de beelden bij elkaar te brengen zijn. Het schuurt natuurlijk best wel. De aandacht voor het individu laat nu een versterkte nieuwe bewustwording en emancipatie van groepen zien. De problemen die de wereld ons nu laat zien, schreeuwen om collectief aan de slag gaan.
Links moet hier op basis van wederzijds respect mee aan de slag.
Mensen accepteren om wie ze zijn en daar het gesprek over aangaan. Zonder een waarde-oordeel voor een andersdenkende (cancelen…).
Ervaren dat grote problemen (klimaat, energie, eerlijk delen, wonen,) alleen aan te pakken zijn als we het samen doen. En samen betekent ook een stukje van jezelf aan de kant schuiven.
“For the times they are changing….”
