Het lijkt ver achter ons te liggen, maar ooit was Emond een zelfstandige gemeente. De gemeente Egmond-Binnen en Egmond aan Zee werden in 1978 samengevoegd tot Gemeente Egmond.
Hoever, Derpers en Binders bij elkaar in één gemeente. Was een beetje wennen. Ook in de gemeentelijke politiek…..
We kwamen elkaar daar in de gemeenteraad tegen. Nico Groot en ik. Nico was op en top een volksvertegenwoordiger. Hij stond voor Egmond aan de Hoef, wat daar speelde en m.n. voor de agrarische sector. De rol van echte volksvertegenwoordiger is onder meer hetgeen hij hoort en voelt, te verwoorden bij beleidsdiscussies. En dat deed Nico. Hij kende het dorp op zijn duimpje, hij kende de relaties tussen de mensen en bracht ook een schat aan praktische kennis mee. Die praktische kennis wist hij zo goed onder woorden te brengen dat menig ” beleidsdenkent” raadslid of ambtenaar met zijn mond vol tanden kwam te staan.
Elk voorstel dat er lag werd door Nico getoetst op praktische uitvoerbaarheid.
Bestemmingsplannen met te scherp geformuleerde regeltjes waren wat Nico betreft uit den boze.
Nico kon haarfijn uitleggen wat de consequenties waren van natuurontwikkeling in het landelijk gebied.
Of we wel eens gehoord hadden van de distel-problematiek. Elke boer met vee weet er van, teveel rotzooi-begroeiing in je weiland is slecht voor de beesten die er van moeten eten. Distels waaien over van de ene akker op de andere, daar hadden de natuurontwikkelaars geen verstand van. Dus natuur ontwikkeling kon, maar dan moesten er wel voor zorgen dat er geen distels kwamen. En als je dan samen met Nico het land in ging dan stonden ze er ook letterlijk en hoorde je van de boer welke problemen dat gaf.
De visie die Nico had op zijn dorp en het agrarisch gebied, waren aan de ene kant gebaseerd op zijn gevoel voor economie, maar vonden aan de andere kant ook zijn fundament in de eeuwenoude gang van zaken.
Hij kende Egmond aan de Hoef op zijn duimpje, wist van bijna elk pand, elke straat de geschiedenis. Wie er gewoond had, welke problemen er waren. Nico schroomde niet om dat in de gemeenteraad aan de orde te stellen.
Nico kreeg regelmatig een rode kop. Als hij zich druk maakte over iets, dan spatte hij vuur. Hij werd daadwerkelijk kwaad. We stonden dan af toe briesend tegen over elkaar. Twee Rode Koppen. Waarvan de een op beer leek…….
Het was geen spelletje. Het ging niet om de bühne, het ging om wat er echt daadwerkelijk, praktisch speelde. Wat het gemeentelijk beleid in de praktijk van alledag voor de mensen betekende.
Het mooie was dat we, na die rooie koppen, altijd samen een biertje konden drinken en om onszelf konden lachen. Maar we lachten niet om de inhoud.
Gelukkig konden we ook samen op zoek naar het compromis en doorgaans vonden we het.
Een markante Beer is er niet meer…..